آرشیو فروردین ماه 1403

وال مش دیوار یک راهکار نوین برای مهار لرزه ای دیوارهای غیرسازه ای در ساختمان‌ها است. در این راهکار، نوارهای مش فایبرگلس روی دیوار قرار گرفته و یک پلاستر معدنی روی آن اجرا می­ شود. ترکیب حاصل یک کامپوزیت سیمانی توانمند ایجاد می ­کند که دیوار را در برابر لنگر حاصل از نیروی برون صفحه زلزله مستحکم می­ کند.

وال مش یا wallmesh یکی از انواع وال پست است که می تواند برای افزایش مقاومت بخش های غیر سازه ای ساختمان مانند دیوارها مورد استفاده قرار گیرد. وال مش ها از توری های فایبرگلاس ساخته شده اند که با قطر چشمه و گرماژ مختلف می توانند در دیوار به صورت عمودی نصب شوند. این محصولات جایگزینی خوبی برای انواع وال پست های سنگین موجود هستند؛ چون هم به راحتی می توانند مقاومت یک سازه را افزایش دهند، هم توجیه اقتصادی بسیار زیادی دارند.

وال مش به دلیل داشتن خصوصیات عالی و مقاومت مکانیکی خوب، جزء بهترین روش ها برای ساختمان سازی محسوب می شود. از وال مش ها برای افزایش مقاومت دیوارها استفاده می شود. نصب وال مش ها روی دیوار بسیار ساده است. در ابتدا می بایست یک سری نوارهای فایبرگلاس روی دیوار قرار داده شوند. سپس روی آن ها با پلاسترهای گچی و سیمانی پوشانده خواهد شد.

ترکیب پلاستر گچی و سیمانی با توری فایبرگلاس در دیوار، می تواند تاثیر بسیار زیادی روی افزایش مقاومت سازه داشته باشد. به ویژه اگر در هنگام انتخاب فایبرگلاس به کیفیت و مقاومت آن توجه گردد. مزایای وال مش باعث شده تا در حال حاضر این روش اجرای وال پست ساختمان توسط بسیاری از مهندسین ساختمان سازی و افراد متخصص مورد استفاده قرار گیرد. از طرفی توجیه اقتصادی این روش در کنار تایید آیین نامه های طراحی ساختمان، باعث شده تا این روش بتواند به یکی از بهترین روش های مهار دیوار در ساختمان های بزرگ و برج های مسکونی و تجاری تبدیل شود.

برای کسب اطلاعات بیشتر به سایت آکادمی عمران مراجعه نمایید.

والپست که با نام وادار نیز شناخته می‌شوند، برای افزایش مقاومت سازه در برابر عوامل طبیعی مانند زلزله و باد مورد استفاده قرار می‌گیرد. از این محصول برای اتصال میانقاب‌های سازه‌ای و غیر سازه‌ای به اسکلت ساختمان استفاده می‌شود. میانقاب‌های دیواره‌های هستند که بر اساس اتصال یا عدم اتصال آن‌ها به سازه به دو دسته تقسیم شده‌اند.

وال پست کلافی است که در طول های مشخص برای یکپارچه عمل نمودن دیوار به کار می رود. این وال پست ها سبب درگیری دیوار با اسکلت و در نتیجه استحکام دیوار خواهد شد. همان گونه که از نامش پیداست، وال پست نگهدارنده دیوار است. این المان که معمولا به صورت یک تیر-ستون طراحی می گردد، در انتهای سالن های صنعتی و به طور کل فریم های با دهانه بالا که انتهای آن با دیوار پوشش می گردد، قرار می گیرد. در این مقاله از آکادمی عمران قصد داریم تا به بررسی انواع وال پست بپردازیم.

وال پست در مقررات ملی ساختمان و آیین نامه 2800

آیین نامه 2800 به طور کامل و با جزئیات کافی، نحوه اجرای وال پست و همچنین ابعاد مورد نیاز جهت طراحی و تهیه تجهیزات را تعیین کرده است. اولین نکته‌ای که در این آیین نامه مورد تاکید قرار گرفته، لزوم به کارگیری وال پست برای تمام دیوارهای جانبی (خصوصاً دیوار نما) به منظور مقاوم سازی در برابر حوادثی همچون زلزله است. طبق این آیین نامه، تمام لبه‌های آزاد دیوارها و لبه‌های قائم دیوارهای غیر سازه‌ای باید به طور مناسب مهار شوند. همچنین لبه‌های افقی دیوار غیرسازه‌ای باید با کلاف فولادی یا ناودانی 6 (یا معادل با سطح مقطع بتن مسلح) مقید شوند. دیوارهای داخلی که ارتفاعی بیشتر از یک متر و هشتاد سانتی متر دارند نیز، باید از طرفین به سازه مهار گردند.

بررسی مصالح پای کار در پروژه های عمرانی به امری اجتناب ناپذیر تبدیل شده است که حتما کارفرما و پیمانکار باید به آن توجه داشته باشند. مصالح پای کار، به مصالحی اطلاق می شود که برای اجرای موضوع پیمان، مورد نیاز باشد و در کار نصب شود و با توجه به اسناد و مدارک پیمان به ویژه برنامه زمانبندی اجرای کار و مشخصات فنی، توسط پیمانکار تهیه و در محل یا محل هایی که در طرح جانمایی تجهیز کارگاه به عنوان انبار کارگاه یا محل انباشت مصالح تعیین گردیده به شکلی انبار شود که قابل بازرسی، اندازه گیری یا شمارش باشد.

فرض نمایید، پیمانکار امروز از کارخانه ذوب آهن اصفهان، اقدامات به خرید ورق می نماید، ورق مربوط بایستی به کارخانه ساخت اسکلت فولادی رفته و سپس تبدیل به مقاطع تیر و ستون و … شود و نهایتا وارد پروژه شده، سپس در طبقات مختلف اجرا گردیده و نهایت پس از اجرا، کار انجام شده در صورت وضعیت به پیمانکار پرداخت می گردد. فاصله زمانی بین خرید ورق تا انجام کامل کار، ممکن است ۳ ماه نیز به طول انجامد، در این حالت پیمانکار، هزینه زیادی را متحمل شده و جریان نقدینگی آن منفی گردیده و نهایت، قدرت کمتری برای پیشبرد پروژه خواهد داشت.

بدین منظور و به جهت جلوگیری از توضیحات فوق، کارفرما به منظور تقویت بنیه مالی پیمانکار، در هنگام تهیه صورت وضعیت های موقت، مبلغی را با عنوان مبلغ مصالح پای کار لحاظ نموده و به پیمانکار پرداخت می نماید. با این روند،‌ تزریق مالی به پیمانکار صورت پذیرفته و متناسب با خریدهای مختلف، هزینه های مربوط به خرید مصالح، به پیمانکار صورت می پذیرد.

نحوه محاسبه مصالح پای کار

این محاسبات عموماً بر اساس اصول و روش ‌های استاندارد ساخت و ساز صورت می ‌گیرند. در ادامه چند مورد اصلی برای محاسبه مصالح پای کار ذکر خواهند شد:

کاتالوگ فنی: از کاتالوگ‌ های فنی ساختمانی و تجهیزاتی برای مشخص کردن نوع و واحد مصرف مصالح پروژه استفاده می شود.

این کاتالوگ ‌ها شامل مشخصات فنی، ابعاد، وزن و سایر مشخصات مربوط به مصالح مورد استفاده می ‌شوند.

تهیه برآورد: با توجه به نیازهای پروژه، برآورد مصالح پای کار را مهندسین مسئول پروژه انجام می دهند.

این برآورد شامل تعداد واحدهای مصالح مورد نیاز برای هر بخش از پروژه است.

استانداردها و مقررات: مصالح باید بر اساس استانداردها و مقررات، به کار گرفته شوند.

برای محاسبه مصالح، از ضوابط و آیین‌ نامه ‌هایی که توسط سازمان ‌های مربوطه تهیه شده‌ اند، استفاده می ‌شود.

تخصیص منابع: پس از تعیین مصالح، منابع و امکانات لازم برای تأمین این مصالح تخصیص داده می ‌شوند.

این منابع ممکن است شامل تأمین از طریق خرید، اجاره، ساخت در محل و یا انتقال از پروژه ‌های دیگر باشند.

برای کسب اطلاعات بیشتر به سایت آکادمی عمران مراجعه نمایید.